એક છેડેથી બીજા છેડા સુધી
પહોંચવા માટે એક રસ્તો હોય છે...
મારે બીજું કાંઇ નહીં માત્ર તારો રસ્તો બનવું છે..
લીલો-લીલો, હરિયાળો રસ્તો...
જ્યાથી તું આવી શકે..મારા સુધી..હું તારા સુધી.
જો તું ભૂલો પડે તારા રસ્તેથી..તો ઉભો રહી જજે તે જ સ્થાને..
રસ્તો તને લઇ જશે તારા ગંન્તવ્ય સુધી.
ચાલતા ચાલતા થાકી જવાય તારાથી..ઇચ્છા થાય આરામની..
સુઇ જજે નિરાંતે આકાશ ઓઢીને...
હું તારું કવચ બનીને તને સંભાળીશ..
વહેલી સવારે ઉઠ્તાં વેંત નજર કરજે..તારા રસ્તા ઉપર..
ફરકતા ઘાંસની ટોંચ પર,ઝાંકળ બનીને..
મલકાતી જોતી હોઇશ હું તને..
હું સૂરજ હોઇશ..હું પ્રકાશ હોઇશ..
હું તારા સુધી પહોંચવાનો રસ્તો હોઇશ..
તારે એ રસ્તા પર ચાલવું જ પડશે...
એ રસ્તો વ્રુક્ષોથી ઘેરાયેલો..પંખીઓનાં કલરવમાં ખોવાયેલો...
લીલાં-પીળાં સ્વપ્નોમાં આટવાયેલો..
તને લઇ જશે ક્યાંક ને ક્યાંક..જ્યાં તું જવા ચાહતો હોય..
હવે તે રસ્તા પર ચાલ્યા સિવાય છૂટકો જ નથી તારે...
તું યુગોથી ચાલ્યો છે...તે રસ્તેથી
જે રસ્તો પ્રેમનો છે...
ઉષ્મા
Hi Di,
જવાબ આપોકાઢી નાખોYour this poem is full of Caring,
કોઈ ને પ્રેમ કરતા હોઈએ ત્યારે કેવું મન થાય?કે એને કોઈ જાત ની તકલીફ નાં પડે,બસ આપણે એનો રસ્તો બની જઈએ,ખુબ સુંદર લખ્યું છે ...
"મારે બીજું કાંઇ નહીં માત્ર તારો રસ્તો બનવું છે.."
આ મેં ૧૯૯૪માં લખ્યું છે..
જવાબ આપોકાઢી નાખો